"Na sygnale": Nie ma czasu na próżność

Serial przyniósł panu uznanie i rozgłos. Spodziewał się pan takiego sukcesu?

– Nie, to duże zaskoczenie. Planowano sześć odcinków, potem kilkanaście, a zrobił się serial na całego. Powstał niejako w uzupełnieniu „Na dobre i na złe”, miał pokazywać, co dzieje się z pacjentami, zanim trafią do Leśnej Góry, z czasem jednak zaczął żyć swoim życiem. Zaledwie po roku emisji zostaliśmy nagrodzeni Telekamerą, co jest wyróżnieniem dla ekipy i dla mnie samego.

Odkąd wciela się pan w dr. Wiktora Banacha, szefa serialowej jednostki ratowniczej, rzesze pańskich fanów mnożą się niepomiernie.

– Bez przesady! Nie zauważyłem wokół siebie ogromnego poruszenia. Przyznaję jednak, że granie tak pozytywnej postaci jest przyjemne.

Twardziel o ponurym spojrzeniu – tak o nim mówią...

– Życie go doświadczyło, stąd ta szorstkość. Nosi maskę twardziela, by zapomnieć o przeszłości. Wspinał się w Himalajach z żoną, tam ją pochował. Została mu tylko córka, którą bardzo kocha. I praca, która dostarcza mu adrenaliny i wrażeń zagłuszających myśli.

Pracuje z narażeniem swojego życia.

– Jak cała ekipa karetki. Musi liczyć się z nagłymi przypadkami, przeszkodami. Ale lubi to, skupia się na tym, by nieść pomoc. Pacjent jest dla niego najważniejszy.

Jest pan tak wiarygodny w tej roli, że ludzie nie wierzą, że nie jest pan naprawdę lekarzem!

– Może minąłem się z powołaniem (śmiech)? Staram się być wiarygodny, a to, co mogę dać od siebie, to naturalność.

Jest na planie konsultant?

– Są ratownicy medyczni, którzy nam pomagają. Początki były trudne, różne czynności medyczne stanowiły dla nas wyzwanie. Dziś radzimy sobie nieźle, ale gdy pojawiają się wątpliwości, trzeba fachowej korekty.

Czy w nowej serii lepiej poznamy  Wiktora, otworzy się?

– Tak. Nadszedł czas, by zadbał o siebie. Dojdzie do wniosku, że odpokutował już za to, o co się obwinia. Jeden z pacjentów powiedział mu, że opłakując przeszłość, zaniedbuje teraźniejszość. Te słowa staną się jego mottem, zacznie wychodzić ze skorupy.

Rola Wiktora coś w pana życiu zmieniła?

– Uwierzyłem w siebie. Propozycja pojawiła się późno, miałem 44 lata, wcześniej grałem mniejsze role. Po skończeniu łódzkiej filmówki przez 9 lat byłem aktorem Teatru Współczesnego we Wrocławiu, gdzie do
dziś mieszkam. Po zakończeniu współpracy z teatrem chciałem zająć się czymś innym. Rola w serialu sprawiła, że nadal robię to, co lubię.

Odmiana przyszła także w życiu prywatnym?

– Pół roku temu zostałem tatą, nasz Maciuś rośnie jak na drożdżach, jest moim największym szczęściem. Na co dzień zajmuje się nim żona, ja krążę między planem a domem.

Żona nie jest zazdrosna o wielbicielki?

– Ma na to prosty sposób: zaprzęga mnie do obowiązków przy dziecku, których jest tyle, że nie ma czasu na próżność, a myśli o gwiazdorzeniu szybko zostają rozwiane!

Rozm. JOLANTA MAJEWSKA