Czaruś w Leśnej Górze

Pana drzewo genealogiczne jest imponujące! Sami znakomici aktorzy, ludzie związani ze sztuką.

- Znałem babcię, Justynę Kreczmarową z rodu Karpińskich, a dziadka - Jana Kreczmara, który zmarł wiele lat przed moimi narodzinami, tylko z jej opowiadań. Od dzieciństwa, w czym wielka zasługa mojej świętej pamięci mamy, nie miałem poczucia, że spoczywa na mnie obowiązek kontynuowania rodzinnych tradycji. Wręcz przeciwnie, ona mnie odciągała od pomysłu zdawania do szkoły teatralnej. Zresztą nikt w rodzinie na mnie nie naciskał, nie zachęcał.

Nawet wujek, Zbigniew Zapasiewicz też nie?

- Prawie go nie znałem. Czasami przychodził na święta. Wymieniłem z nim może trzy zdania w życiu. Zawsze mi się przyglądał. A w szkole? To była relacja wykładowca - młody student. Nie uczył mnie, widywaliśmy się tylko na korytarzu. - Dzień dobry, profesorze. Dzień dobry. Koniec. Ubolewam nad tym, bo chciałem go lepiej poznać. Wiele mógłbym się od niego nauczyć.

Jak Pana przyszłość zawodową widziała mama?

- W każdym zawodzie byle nie w aktorstwie. Gdy byłem w liceum, chodziło mi po głowie wiele pomysłów. Była psychologia, którą studiowałem niecały rok. Chciałem zdawać do akademii policyjnej, na wydział weterynarii, ale w stronę aktorstwa ciągnęło mnie od zawsze. Już od szkoły podstawowej, gdy brałem udział w jasełkach. Lubię to powtarzać - wygrał kaprys, ciekawość. Gdy spróbowałem, okazało się, że tego potrzebuję. Byłem bardzo zamkniętym dzieckiem. Aktorstwo dało mi bezpieczną przystań, choć cały czas jestem bardzo nieśmiały. Gdy poznaję nowych ludzi, zawsze stawiam zasłonę dymną. To czasami przeszkadza w pracy. Dlatego zawsze, dla kontrastu, próbowałem być duszą towarzystwa, wygłupiać się, udawałem pewniejszego siebie niż jestem. Może to sprawiło, że zostałem obsadzony w roli Adama w "Na dobre i na złe"?

W jego przypadku także pozory mylą?

- To typ czarusia. Organizuje imprezy, chętnie pomaga, dobrze czuje się wśród ludzi. W pracy jest arogancki i pewny siebie, bo stoją za nim osiągnięcia.

Czyli Falkowicz go wykorzystuje?

- Trochę tak. Wie, że Adam chce zrobić karierę jako chirurg. A mój bohater zdaje sobie sprawę, że przy Falkowiczu może zrealizować to marzenie.

Jest jeszcze Dorota?

- Adam poznał ją na studiach. Mieli romans, ale ich drogi się rozeszły. Dorota wyszła za mąż za Marka (Jan Wieczorkowski). W Leśnej Górze uczucie, które ich łączyło, odżyje. Adam nie ma żadnych skrupułów, nie myśli o konsekwencjach, idzie do przodu.

Ta rola to dla Pana szansa zaprezentowania się widzom?

- Nigdy nie pokazywałem się w serialu, który ogląda kilka milionów widzów. Cieszę się, że mogę pracować przed kamerą. Wcześniej nie czułem takiej potrzeby, odrzucałem propozycje. Zauważyłem, że im mniej się oczekuje, tym więcej się dostaje. Tak jest chyba w każdym przypadku. Cieszę się, że funkcjonuję w teatrze (Studio w Warszawie), który jest moją bazą. Nawet gdy nie będę grał w serialu, mam gdzie się podziać. Rozmawiał

KUBA ZAJKOWSKI

Marek odwiedza z Dorotą terapeutę i walczy o przetrwanie swojego małżeństwa. Dla rodziny odtrącił nawet Agatę - choć oboje łączy dużo więcej, niż przyjaźń. Tymczasem doktor Rogalska ma romans z nowym, młodym chirurgiem - Adamem Krajewskim!  

Dorota przyjeżdża do Leśnej Góry na konsultacje - i zgłasza swoją kandydaturę na stanowisko dyrektora. A doktor Krajewski tylko czeka na okazję, by spotkać się z panią doktor sam na sam.

- Słyszałem, że możesz zostać moją szefową.

- Puść mnie! - Rogalska, ze śmiechem, wymyka się z objęć kolegi.

- Uratowaliśmy dziewczynę - uczcijmy to.

- Proszę cię, zostaw mnie. Próbuję ratować moje małżeństwo!

Jednak Adam się nie poddaje: - Właśnie to podnieca mnie najbardziej!

Tymczasem na korytarzu pojawia się Agata. I dostrzega, jak Rogalska znika z kochankiem w szpitalnym składziku. Jaki będzie finał? Emisja odcinka numer 516 już 20 marca - zobacz koniecznie!