Przejmujące słowa Anny Polony. Aktorka ma już dość tego świata

Anna Polony poświęciła teatrowi całe swoje życie i robiła to z wieloma sukcesami. W tym roku celebrowała 65-lecie działalności artystycznej. Jej barwne kreacje można było podziwiać w spektaklach reżyserowanych przez m.in. Konrada Swinarskiego, Jerzego Grzegorzewskiego, Andrzeja Wajdy, Macieja Prusa czy Krzysztofa Babickiego. Choć w filmach nie pojawiała się zbyt często, uznając deski teatru za swoje naturalne środowisko, została uhonorowana Orłem za drugoplanową rolę w filmie "Rewers" (2009) Borysa Lankosza. 

W wywiadzie dla "Pani" 85-latka wypowiedziała się w gorzkich słowach na temat starości, przemijania oraz tego, co jeszcze trzyma ją przy życiu.

W rozmowie z Beatą Nowicką aktorka opowiedziała o wyzwaniach, jakie przychodzą wraz ze starością.

"Starość jest dla wszystkich utrapieniem. Janek [Nowicki] walczył ze starością. Ja także walczę. On czuł, że jest potrzebny kobiecie, z którą się ożenił, ja czuję, że jestem potrzebna mojej rodzinie. Gdybym nie miała dla kogo żyć, to... No, lepiej nie dywagujmy, co by było"

Polony nie kryje, że mierzy się z bólem ciała i ducha. Przygląda się z niedowierzaniem zmianom zachodzącym we współczesnym świecie.

"Wokół mnie coraz mniej bliskich ludzi, poumierali, poodchodzili. Czasami nie mam już sił, żeby walczyć, bo tak mnie męczą dolegliwości, które niesie ze sobą starość: choroby, brak sprawności, brak pamięci i niemożność przystosowania się do współczesnego świata" - wymieniała w rozmowie.

Zmiany współczesności wydają się aktorce niezrozumiałe. Jej zdaniem ludzie wgapieni w telefony zaczynają zatracać siebie. Ich wyobraźnię wypełniają internetowe treści, poniekąd tracąc przy tym człowieczeństwo.

"Wszystko się mechanizuje, staje się elektroniczne, dalekie od natury. Często jeżdżę tramwajami, bo nie prowadzę samochodu, a w tych tramwajach patrzę na młodzież, która tonie w telefonach. Internet zawładnął ich wyobraźnią, ich sposobem myślenia, ich życiem. Młodzi przestają być ludźmi, stają się robotami. I nawet tego nie zauważają. Ja takiego świata nie chcę!" - protestowała aktorka.

Podobne zarzuty Polony ma także do współczesnych aktorów i reżyserów teatralnych:

"Zawsze istniał konflikt pokoleń, ale tego nowego pokolenia to ja nie rozumiem. Dla młodych liczy się efekciarstwo. Im większe dziwactwo w teatrze, im większa brutalność w postępowaniu z wielkimi dramatami, im większa bezczelność, im bardziej szokujące środki, tym lepiej. A mnie się to nie podoba, bo jest powierzchowne i głupie".

Poza sztukami teatralnymi, ważnym aspektem jej życia była także pedagogika. W 1973 roku zdobyła tytuł pedagoga i pełniła tę funkcję w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Polony zapytana o to, co poradziłaby adeptom sztuki teatralnej, mówiła:

"Jesteście zakleszczeni w myśleniu o sobie, skupieni na sobie i na telefonie. W gruncie rzeczy jesteście przerażeni. I dopóki będziecie dalej w taki sposób skupieni na swoich sprawach, krzywdach, doznaniach, bólu, nie będziecie mogli wyjść naprzeciw światu".

Aktorka zapytana została także o to, w jaki sposób udało jej się zapełnić pustkę w sercu po teatrze. Kobieta wyznała, że teraz dużą rolę w jej życiu odgrywają wspomnienia, do których wraca z wielką z przyjemnością.

"Opowiadam sobie o swojej przeszłości, która była tak barwna, tak urozmaicona, tak dramatyczna, a równocześnie tak wspaniała, że samo wspomnienie jest spełnieniem. No i widzisz, Beatko, umówiłam się z tobą na ten wywiad tylko po to, żeby powiedzieć: 'Wystarczy, odchodzę bez żalu'" - zakończyła rozmowę Anna Polony. 

Zobacz też: Największe serialowe hity Disney+ w Polsat Box Go