Piotr Siwkiewicz był wielką nadzieją polskiego kina. Dziś mało kto go kojarzy

Dokładnie 40 lat temu, będąc jeszcze studentem warszawskiej PWST, Piotr Siwkiewicz zadebiutował w roli Pawła "Ringo" Mitury w głośnym filmie Radosława Piwowarskiego "Yesterday". Po premierze krytycy okrzyknęli 22-letniego aktora "objawieniem" i "nadzieją polskiego kina", a Piwowarski zaoferował mu główne role w dwóch swoich kolejnych produkcjach - "Pociągu do Hollywood" i "Marcowych migdałach". W obu wypadł naprawdę znakomicie, potwierdzając, że ma wielki talent i niespotykaną charyzmę.

"Taki początek może być rodzajem trampoliny. Jest się od czego odbić, zwłaszcza że w tym zawodzie nie ma przecież żadnych wymiernych kryteriów" - stwierdził w wywiadzie dla "Filmu" tuż po odebraniu Nagrody im. Zbigniewa Cybulskiego.

Filmy Piwowarskiego podbijały nie tylko polskie kina. Prezentowane były na międzynarodowych festiwalach, z których zazwyczaj wracały obsypane nagrodami. Pod koniec lat 80. w Paryżu zorganizowano przegląd dzieł reżysera, po którym jedna z najlepszych francuskich agentek zaoferowała Siwkiewiczowi kontrakt, a on - omamiony obietnicami ról w międzynarodowych produkcjach - zmienił nazwisko na Shivak i wyjechał do Paryża. Stolicę Francji znał jak własną kieszeń, bo wcześniej przez dwa lata był stypendystą Conservatoire National Supérieur D'art Dramatique.

"Paryż od dawna figurował na mapie mojego życia i kwestią czasu było, kiedy się tam przeniosę" - wspominał ćwierć wieku później na łamach "Tele Tygodnia".

Niestety, kreacje, które zagrał po przeprowadzce do Paryża i które miały przynieść mu rozgłos na całym świecie oraz utorować drogę do Hollywood, okazały się jedynie gościnnymi rólkami w marnej jakości francuskich serialach. O mityczną "Fabrykę Snów" udało mu się jedynie otrzeć, grając epizod w jednym z odcinków amerykańskiego serialu dla młodzieży "Nancy Drew".

W 1991 roku Piotr wystąpił jeszcze w Polsce w "Obywatelu świata" Rolanda Rowińskiego i na dziesięć lat po prostu zniknął. Przyznał później, że nie umiał pomóc szczęściu i bić się o role, więc być może dlatego nie zrobił kariery, jaką mu wróżono.

"Wydaje mi się, że wyniosłem z domu reguły walki na zdrowych zasadach - osiągać cele nie kosztem innych. W show-biznesie sukces kojarzony jest, niestety, z moralną dwuznacznością, z czym ja nie zamierzam się identyfikować" - powiedział "Filmowi".  

We Francji aktor wiódł bardzo spokojne życie. Poznawał ludzi, urządzał przyjęcia, których punktem kulminacyjnym zawsze był wjazd na stół półmiska ze schabem po chińsku à la Shivak, biegał po galeriach i muzeach, chodził do teatru i na pokazy mody.

Do Polski zdecydował się wrócić dopiero w 2001 roku. Dostał wtedy rolę w serialu "Więzy krwi". Uznał, że musi powalczyć o karierę w kraju, skoro we Francji nie powiodło mu się tak, jak sobie to wymarzył. Na wszelki wypadek nie zwolnił jednak definitywnie swojego paryskiego lokum.

"Mieszkam w Siedlcach, Paryżu i Warszawie, ale będę musiał opuścić Siedlce, bo męczą mnie dojazdy pociągami do stolicy" - zwierzał się na łamach "Tele Tygodnia".

Kiedy Piotr Siwkiewicz na dobre wrócił do kraju po kilkuletnim pobycie na emigracji, w niczym już nie przypominał chłopaka, jakim był, gdy opuszczał Polskę. Sporo przytył, jego twarz mocno się zaokrągliła, a młodzieńczy urok ulotnił się na dobre. Aktor co prawda - jak sam mówił - nabrał tzw. warunków, ale to nie wystarczyło, by odzyskać sympatię widzów.

Przez pewien czas próbował odcinać kupony od swych dawnych ról, a zwłaszcza od roli Piotrusia z "Pociągu do Hollywood", i uczestniczył razem z Katarzyną Figurą w różnego rodzaju imprezach filmowych i festiwalach w charakterze... ciekawostki. 

Jego usilne próby odbudowy kariery nie wypaliły przede wszystkim dlatego, że polscy producenci i reżyserzy mieli zapomnianemu przez widzów Piotrowi Siwkiewiczowi do zaoferowania jedynie gościnne epizody w serialach. Wystąpił m.in. w "M jak miłość", "Plebanii", "Ojcu Mateuszu", "Komisarzu Aleksie" i "Pierwszej miłości". 

Na szczęście dostał możliwość spełniania swych zawodowych ambicji w teatrze. W 2003 roku dostał angaż w stołecznym Teatrze Dramatycznym, w spektaklach którego gra do dziś.