Zrzuci sutannę?

Ubiegły rok minął Panu pracowicie. Ten będzie podobny?

- Wszystko na to wskazuje. Nie narzekam - co to za aktor, który broni się przed pracą (śmiech).

Jako aktor ma Pan przywilej wcielania się każdego dnia w kogoś innego, na przykład w rolę wikarego w "Plebanii". Jak się gra w sutannie?

- Dziwnie. Po pierwsze - nietypowy kostium. Czuję się w nim trochę jak w mundurze, po drugie - krępuje ruchy od pasa w górę, a od pasa w dół powoduje dziwny luz i trzeba uważać schodząc po schodach, żeby się nie zaplątać, bo może się to skończyć wybiciem zębów. Mój bohater zdecydowanie lepiej czuje się w cywilnych ciuchach. Zakłada sutannę tylko wtedy, gdy jest niezbędna.

Mówi się, że Kuba Miller, którego Pan gra w serialu, został skierowany przez biskupa do hrubielowskiej parafii, by utemperować jego krnąbrny charakter. To prawda?

- Biskup wysyłając mojego bohatera do Hrubielowa, miał w tym konkretny cel. Sprowadził go, by wniósł trochę energii w kontaktach z parafianami. Kuba to ksiądz od zadań specjalnych. Niepokorny, mówi, co myśli, łamie schematy. A przy tym miły, czuły na krzywdę ludzką. Przez swój nieokiełznany charakter wielokrotnie wystawiany jest na próby, którym stara się sprostać. I jako człowiek, i jako ksiądz.

Choćby sprawa ojcostwa...

- Tak. Dowiedział się, że ma sześcioletnią córkę. Będąc w seminarium poznał dziewczynę i stało się. Nie wiadomo, jak by się zachował wiedząc, że ma dziecko. Teraz został postawiony przed faktem i musi się do tego jakoś ustosunkować. Mimo wątpliwości nie schodzi z drogi, którą obrał. Życie przynosi niespodzianki...

Zrzuci sutannę?

- Jest takie prawdopodobieństwo. Do tej pory jest to tak prowadzone przez scenarzystów, że mój bohater ma wątpliwości. Wątek dziecka cały czas powraca jako niezałatwiona sprawa. Jak będzie, trudno powiedzieć.

A jak chciałby aktor, Krystian Wieczorek? - (śmiech) Żeby Kuba się złamał. Byłoby ciekawie. Jedno jest pewne, znając charakter mojego bohatera, można się przygotować na kolejne zwroty akcji.

Widzi Pan w nim siebie?

- W każdej postaci, którą gram odnajduję cząstkę siebie. Ale obojętnie jaka byłaby to rola, staram się jednak nie oceniać mojego bohatera. Próbuję zrozumieć jego postępowanie, tok myślenia. Rozmawiała Maria Ostrowska