Uwielbiam ryzyko

Który z audiobooków sprawił Pani największą satysfakcję? Ile ich już Pani wydała?

- "Emil ze Smalandii" i "Lotta z ulicy Awanturników" to już dziewiąty i dziesiąty z kolei audiobook. Jestem świeżo po nagraniach, więc najwięcej emocji towarzyszy tej właśnie premierze. Zwłaszcza psotnemu Emilowi, którego mam nadzieję udało mi się przeczytać z energią i szaleństwem, na które zasługuje. Lotta natomiast to opowieść dla trzylatków napisana z ogromną znajomością dziecięcej psychiki.

Jakie nazwiska i jakie tytuły literatury dziecięcej są Pani kolejnym marzeniem?

- Mam plany nowych serii. Chciałabym zaryzykować z tytułami mniej znanymi niż książki Astrid Lindgren. Czyli kolejne ryzyko, ale ufam, że się uda.

Wydawanie literatury dziecięcej to powrót do Pani dzieciństwa? Jakie ono było?

- Nie mogę ponarzekać, bo mimo "głębokiej komuny" w mojej pamięci są tylko pozytywne obrazy. Przede wszystkim podwórkowej wolności i braku lęku. To było szczęśliwe dzieciństwo.

Świat literatury dziecięcej owocnie połączył pasję z biznesem. Czy to oznacza, że Edyta Jungowska na dobre została bizneswoman? Co z kinem? Teatrem?

- Mniej mnie ostatnio, to prawda. Ostatnie lata nie przynosiły spektakularnych propozycji, czy oszałamiających tekstów. Może z wyjątkiem sztuki "Sierpień", w której gram w Teatrze Studio w Warszawie.

A co słychać u Małgorzaty Antoniak w "Klanie"? Po jodze, podróżach, medytacjach i zdrowym odżywianiu odkryła nowe pasje?

- Teraz naprawia swoje małżeństwo. Jak to zrobi? Może zacznie jeść same ziarna, żeby się odmłodzić albo wróci do medytacji? A może zainteresuje się seksem tantrycznym? Po niej wszystkiego można się spodziewać.

Jak prywatnie dba Pani o swoją duszę i ciało? Czy stan harmonii to coś, do czego Pani dąży, czy wręcz przeciwnie?

- Uwielbiam niepokój twórczy, pracę na adrenalinie, ryzyko i nieznane, ale uwodzą mnie też rejony poszukiwania kontroli nad emocjami i ciałem.    

Rozmawiała BEATA BANASIEWICZ