Dzieci dały jej kopa!

Skąd wziął się pomysł napisania książki?

- Oj, "Luśka..." rodziła się przez długi czas. Najpierw wydawało nam się, że może to mógłby być rodzaj poradnika, ale nie do końca pasowała nam ta idea. W pewnym momencie okazało się, że ja, mając w dość krótkim czasie dwójkę dzieci, stałam się wśród moich koleżanek pewnym punktem odniesienia. Gdy czegoś nie wiedziały, dzwoniły do mnie. I dotyczyło to zarówno spraw bardzo błahych, jak i całkiem ważnych. I im więcej osób do mnie dzwoniło, tym bardziej przekonywałam się, że muszę te kobiety utwierdzać w ich poczuciu własnej wartości jako matki. Czyli nie mogę im powiedzieć "karm piersią" albo "nie karm piersią", bo nie od tego jestem. Ale mogę dać im poczucie, że ich wybór jest najważniejszy, ponieważ one spędzają z dzieckiem najwięcej czasu i to one są za nie odpowiedzialne. W ten sposób powstała myśl o nieporadniku.

W książce jedna osoba krytykuje pewną koncepcję, a druga się nią zachwyca.

- Dla mnie ważne było, żeby Luśka miała swoje dylematy - żeby była tą rozdygotaną matką, która nie wie, za co się chwycić, bo każdy jej mówi coś innego. Dobór rozmówców był pod tym względem przemyślany. Obok np. Beaty Tyszkiewicz, która uważa, że ciąża to jest coś mało przyjemnego, wypowiadają się mamy, dla których ciąża to błogostan.

Jak Pani ocenia poprowadzenie w "Klanie" postaci Agnieszki jako matki? - Czasami po prostu mam ochotę palnąć tę Agnieszkę w głowę i powiedzieć: - Dziewczyno! Skup się trochę, ogarnij, jak ty się zachowujesz? Nie masz już 20 lat! Ale taka to jest postać. Ja jestem aktorką, nie tworzę tej postaci, nie piszę jej. Staram się nadawać jej kształt.

Pracuje Pani w teatrze, gra w serialu, wychowuje dwie córki. Mogłaby Pani chyba darować sobie pisanie książek?

- (śmiech) Mogłabym. Zwłaszcza, że robię to po nocach.

Rozmawiała Anna Mieczkowska