Amant mimo woli

Zajęć panu nie brakuje. Co było tak interesującego w roli Janka, że ją pan przyjął?

- Kraków (śmiech). Ciekawa postać. Przeważnie grywam czarne charaktery, a tutaj pojawia się miły lekarz, który może i jest nudny, ale zmienia się pod wpływem uczuć do kobiety. 

Nie skusiła Pana chirurgia plastyczna i poprawianie urody kobiet?

- Też. Ja w ogóle jestem zakochany w amerykańskim serialu "Chirurdzy". Tam jest taki doktor Sloan. Bardzo chciałem nim być. Gram w "Julii" trochę inną postać, ale mam nadzieję, że będę mógł się nim inspirować. Prywatnie nie jestem fanem "poprawianych" pań.

Nie męczą pana dojazdy z Warszawy do Krakowa? 

- Jasne, że męczą. Ale Kraków ma swój rytm. Żyje się tu spokojniej, może trochę wolniej się pracuje, do czego nie jestem przyzwyczajony, bo w Warszawie zawsze się goni.

- Mam wynajęte mieszkanie na krakowskim Kazimierzu i powoli poznaję to miasto. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że jest najpiękniejsze w Polsce.

A wracając do roli w "Julii", czy na charakterze Jana pojawi się jakaś rysa?

- Rysa na jego charakterze to jest od początku (śmiech). Janek Janicki to przecież postać nieskazitelna. Chodzi zawsze uśmiechnięty, w eleganckich garniturach. Jest bardzo dobry, ale zarazem i nudny.

-  Powiem jednak, że ma pewną tajemnicę, takie pęknięcie na idealnej osobie, ale nie mogę jeszcze o tym mówić. 

A może pan zdradzić, jak bardzo jego życie zmieni Julia?

- Ona od początku w jego uporządkowany świat wprowadza spontaniczność. Trzeba oglądać serial, bo dużo będzie się działo! 

Nie obawia się pan, że widzom zaczną się mylić pana serialowe postacie?

- Nie, bo staram się grać różnych bohaterów. Jakoś mi się to dotąd udawało. Korzystam z szansy, że dostaję kolejne propozycje. 

Ale w większości ról jest pan jednak amantem.

- Nie wiem, czy także jako ksiądz w "Plebanii" (śmiech)? 

Przy nim też była kobieta!

- Ale ja tego amanta traktuję w cudzysłowie. A czy Niemiec z "Czasu honoru" też był nim? 

Zgodziłby się pan oszpecić do roli, zmienić kolor włosów, założyć soczewki?

- Ależ ja jestem szpetny! O, tu mam bliznę. Dla roli mogę wiele zrobić, tylko do tej pory nikt nie chciał, żebym coś w sobie zmieniał. Mam nadzieję, że przyjdą takie role.

- Ja też się wkrótce zmienię - zestarzeję, włosy mi wypadną, przytyję... Spokojnie, poczekajmy jeszcze na ten moment. 

Zdarza się, że ludzie przypisują panu cechy granych przez pana bohaterów?

- Mówią np. "Szczęść Boże"? "Zostań moim adwokatem" - usłyszałem po emisji kolejnego odcinka "M jak miłość". Widz jest coraz inteligentniejszy i choć może identyfikować się z emocjami, wie, że to fikcja. Wszelkie te "wyspowiadaj mnie" należy traktować w kategoriach żartu. 

Czego jeszcze brakuje w pana dorobku artystycznym? 

- Chętnie zagrałbym w męskim filmie, który stawiałaby przede mną wyzwania, o jakie sam bym siebie nie podejrzewał. Lubię się wytarzać, zmęczyć i wykorzystać swoje umiejętności fizyczne... 

Jest rola, do której chętnie pan wraca?

- Przełomem był dla mnie major Halbe z "Czasu honoru". Pozostaje mi nadal w pamięci.