Poetka zazdrosna o swoje wiersze

Pierwsze rymowanki Marta Klubowicz pisała już w szkole podstawowej, ale poważnie zajęła się poezją dopiero w czasie studiów. Właśnie wtedy zaczęła wyrabiać swój własny styl, uczyć się odpowiedzialności za słowo i konsekwencji w tym, co pisze.
- Wtedy zrozumiałam, że nie można poezji traktować jak chustki do nosa i wycierać nią swoich emocji, nie myśląc, co się z tym później stanie. Wzięłam udział w konkursie poetyckim ogłoszonym przez Młodzieżową Agencję Wydawniczą, ukazały się "Wyznania" - mój pierwszy tomik wierszy - mówi aktorka.

Marta Klubowicz twierdzi, że niełatwo jest być poetką. Czasem nie potrafi znaleźć odpowiednich słów, by nadać swoim pomysłom formę wiersza. Ale były i wciąż zdarzają się takie chwile, że wpada jej do głowy jakieś skojarzenie, przemyślenie, z którego chce zrobić wiersz, siada wtedy nad kartką papieru i po prostu pisze.

Wiersze Marty są bardzo smutne. Dlaczego? Aktorka twierdzi, że naprawdę szczęśliwy człowiek nie odczuwa potrzeby pisania wierszy. Wie to z własnego doświadczenia - kiedy niczego jej nie brakowało, nie pisała. Gdy zaczynało się dziać z nią coś intensywnego, co poruszało ją do głębi, zaczęła - jak mówi - rodzić wiersz za wierszem.

- Szczęście jest stanem uśpienia, rodzajem spokoju. W poezji, która przecież karmi się szeroko rozumianą nędzą, w ogóle jest bardzo mało optymizmu - tłumaczy.

Marta Klubowicz żartuje, że jest czasem zazdrosna o swoje wiersze. Zdarza się, że słyszy, jak ktoś interpretuje jej poezję i myśli, że robi to nie tak, jak chciałaby.

- Zawsze wtedy mówię... trudno. Wiersz przestaje być wyłącznie moją własnością już w momencie, gdy wykręcam go wraz z kartką papieru z maszyny do pisania, by komuś pokazać - mówi.

Marta Klubowicz jest autorką kilkuset wierszy. Ukazały się one w tomikach: "Wyznanie", "Emigracje z Aniołem Stróżem" i "Wiersze niepozbierane".