"Barwy szczęścia": Stefan idealny - rozmowa z Krzysztofem Kiersznowskim

Powstało już niemal tysiąc pięćset odcinków "Barw szczęścia", obecnie emitowany jest dziesiąty sezon serialu. To robi wrażenie! 

- Chciałbym, żeby serial powstawał jak najdłużej, a co przyniesie przyszłość, zobaczymy. Cieszę się, że Stefan Górka to taki, a nie inny gość. Nie jest menelem czy człowiekiem z marginesu, jak wiele postaci, które grałem. To dla mnie znacząca odmiana.

Można powiedzieć, że "Barwy szczęścia" dały panu oddech zawodowy?

- Przez lata byłem wpychany w niszę, grałem podobne postaci, a w tym serialu mam zupełnie inne zadania aktorskie. Gdy dowiedziałem się, jaką postacią będzie Stefan, bardzo mi się ta wizja spodobała. Nadal jestem zadowolony i pewnie to się nie zmieni, bo granie tej postaci cały czas sprawia mi wiele radości. 

Co pan najbardziej ceni w Stefanie? 

- Ten człowiek ma poważne podejście do innych ludzi, ich problemów i do świata. Można na niego liczyć, jest porządny, może trochę idealny. Wydaje mi się, że wiele osób chciałoby z nim obcować. To jest w nim najbardziej interesujące.

Pewnie dostaje pan dużo propozycji matrymonialnych. Stefan to bardzo dobra partia.

- Aż tak to nie (śmiech). Widzowie okazują mi sympatię w inny sposób, na co dzień. Dosyć często spotykam się z różnymi gestami z ich strony - uśmiechają się, podchodzą, gratulują. Mam szczęście, bo to są wyłącznie miłe spotkania. Stefan wzbudza dobre emocje, a wiem, że gdy gra się bardziej kontrowersyjne postaci, różnie z tym bywa. Ludzie nieraz zbyt dosłownie biorą to, co zobaczą na ekranie, i dochodzi do niepotrzebnych nieporozumień. 

Który moment z życia Stefana uważa pan za najważniejszy? 

- Bardzo ciekawie zrobiło się, gdy do wątku mojego bohatera dołączyła Waleria (Ewa Ziętek - przyp. aut.) i Bartek (Bartosz Gelner - przyp. aut.). W pamięć zapadła mi scena śmierci Ksawerego (Sebastian Cybulski - przyp. aut.). Nie grałem w niej, ale akurat byłem w mieszkaniu, gdzie powstawała, bo czekałem na swoje zdjęcia. Zrobiła na mnie duże wrażenie.

Czy widzowie kojarzą pana teraz głównie z "Barwami szczęścia"? Rola Stefana przyćmiła pana inne pamiętne kreacje, choćby w filmach "Vabank" czy "Killer"? 

- Tych pamiętnych ról nie było wiele, raptem trzy - w "Vabank", "Killerze" i "Cześć, Tereska". No, może jeszcze w "Statystach", ale ten serial nie odbił się szerokim echem. Najczęściej spotykam na swojej drodze fanów "Barw szczęścia", ale czasami, choć coraz rzadziej, ktoś do mnie podchodzi i wspomni inną rolę. 

Czy ma pan wpływ na losy Stefana? Sugeruje pan scenarzystom, w jakim kierunku rozwijać jego wątek?

- Nie myślę o tym w ten sposób. Nigdy nie rozmawiałem ze scenarzystami o rozwoju mojej roli, niczego im nie sugeruję. Wiem, że kiedyś Ilona Łepkowska miała z tym urwanie głowy. Wydzwaniały do niej różne osoby, że może by coś napisać tak, albo inaczej, że może to, czy tamto. Wydaje mi się, że scenarzyści nie lubią takich sytuacji, a ja nie chcę im psuć dobrego nastroju. Na drobne ingerencje pozwalam sobie wyłącznie na planie. Zastanawiam się czasami z reżyserem nad dialogami, nieraz zmienimy jakieś słowo, bo nam nie odpowiada. To wszystko.

Jak pan się dogaduje z Katarzyną Glinką, która gra pana serialową córkę? Czy po tylu latach wytworzyła się między wami silna więź? 

- Kasia jest w wieku moich dzieci, czasami rozmawiamy o sprawach teatralnych i innych zagadnieniach, które nie dotyczą bezpośrednio serialu. Jeśli mogę jej w czymś poradzić i w jakiś sposób pomóc, chętnie to robię. Starszy kolega wspiera młodszą koleżankę. Byłem dwa razy na premierze spektaklu z jej udziałem w Teatrze Kwadrat, jesteśmy sobie życzliwi i się lubimy, ale na tym się kończy. Spotykamy się na planie, w pracy i miło spędzamy ze sobą czas. Obyśmy mieli możliwość robić to nadal; czekam na następne dziesięć sezonów. Będę wtedy miał siedemdziesiąt sześć lat i wystarczy, prawdopodobnie przejdę na emeryturę.

Rozmawiał: Kuba Zajkowski

***Zobacz materiały o podobnej tematyce***