"Barwy szczęścia": Marcin Perchuć zmienia się o 180 stopni
Marek Złoty, w którego wciela się w „Barwach szczęścia”, przeżywa dramat. W prywatnym życiu aktor ma świetną passę – wspaniałą rodzinę, nowe role i ciekawe zawodowe wyzwania.
Jak się Pan czuje jako wdowiec?
- Ciągle jestem w szoku. Przeżyłem przecież traumę i obecnie jestem, hmm, nie wiem, na jakim etapie jest teraz widz...
... na etapie wyjścia Marka ze szpitala psychiatrycznego.
- Aha! No więc jestem jeszcze osowiały i wycofany, co dla mnie, jako aktora jest ciekawe. Dotąd moją rolą było granie miłego, energicznego Marka, którego wszyscy lubili. Zmiana o 180 stopni.
Zanim został Pan aktorem, był Pan dziennikarzem, i to w dodatku piszącym z USA.
- Gdy studiowałem w szkole teatralnej, zacząłem pracować w radiu. Tak mnie to wkręciło, że postanowiłem, iż aktorem nie będę. Pokonywałem kolejne szczeble, wygrałem konkurs na audycję w radiu, a gdy rozpoczynały się igrzyska w Atlancie, pojechałem do wujostwa w Stanach. Dzwoniłem stamtąd do redakcji z wielkich komórek, relacjonując, gdzie np. nocował Aleksander Kwaśniewski, który przyleciał do Atlanty, albo że Gołota podczas walki dostał w głowę taką właśnie dużą komórką. Zaowocowało to kilkoma propozycjami, m.in. z Kanady.
I Pan z tego nie skorzystał!
- Nie. Wróciłem, spotkałem kolegę, który zapytał, czy bym nie chciał zagrać w spektaklu. Ja na to: nie, gdzie, ja mam radio, ale złapałem bakcyla. To było 20 lat temu i zmieniło całe moje życie. Przez 3 lata ciągnąłem równolegle i teatr, i radio.
I co ostatecznie zdecydowało, że został Pan aktorem?
- Zmiany w radiu. Dawniej ono nie było sformatowane, puszczaliśmy, co chcieliśmy, było super! Potem kupił to ktoś z zagranicy i wszystko się zmieniło.
Pracował Pan już w szkole teatralnej, gdy pojawiła się w niej Pana przyszła żona...
- Byłem wtedy asystentem. Szedłem na zajęcia i na schodach zobaczyłem dziewczynę, która właśnie zdawała do szkoły.
Spojrzeliście sobie w oczy i wiedzieliście, że to...
- ...nie, nie spojrzałem. Aneta była wtedy mocno zakochana w kimś innym. Ale zakochałem się. Czułem się trochę dziwnie, bo byłem, jakby nie patrzeć, nauczycielem. Z tego powodu wyszedłem z rady pedagogicznej, na której była omawiana praca mojej przyszłej żony. "Wiemy, wiemy, słusznie robisz" - powiedział wtedy jeden z wykładowców. (śmiech)
Jak się żyje w aktorskim małżeństwie?
- To zawód, w którym się pracuje na emocjach. Uprawiają go ludzie nadwrażliwi, emocjonalni, więc taki związek jest gorący, przerzuca się w nim rozmowy zawodowe i prywatne. Teraz ja więcej pracuję, żona zaś m.in. pisze książki dla dzieci i przygotowuje recital z tekstami Jonasza Kofty.
Nie wchodzicie w jakieś teatralne czy filmowe role w domu?
- No nie, ile można udawać! Za to teatr robią dla nas dzieciaki, chociaż córka chce być wynalazcą, a sześcioletni syn, jak to bywa w tym wieku, lotnikiem i maszynistą.
Widać, że jest Pan szczęśliwy, spełniony, tymczasem trochę inaczej prezentuje się Pan w sztuce Woody’ego Allena - "Miłość w Saybrock" w Teatrze 6.piętro...
- Gram Normana Polacka, który cierpi na kryzys wieku średniego i lubi skakać w bok. Ale co przyniesie jego zachowanie, pozostawiam do odkrycia widzom.
Czy Norman ma coś z Marcina Perchucia?
- Nie. Cały pic polega na tym, że my jako aktorzy możemy bezkarnie przeżywać wiele żyć. Możemy się zakochiwać, zdradzać i mordować. Wszystko ku uciesze lub zadumie publiczności.
Niedługo wakacje...
- Spędzam je zawsze z rodziną. W tym roku chcemy polecieć do Andaluzji, żeby zażyć słońca i trochę pozwiedzać, a potem koniecznie Ustka. We wrześniu będę miał natomiast premierę w teatrze Polonia, w debiucie reżyserskim Izy Kuny. Od września będę również dziekanem wydziału aktorskiego. Chcę się skupić na robocie w Akademii, bo ona jest dla mnie bardzo ważna.
Rozm. Katarzyna Ziemnicka
