Długo był kawalerem. Miłość swojego życia spotkał dopiero po czterdziestce

Jerzy Karaszkiewicz bardzo długo był kawalerem i, zanim w końcu spotkał kobietę, która została jego żoną, mieszkał z mamą.

"Do 42. roku życia... Kiedy mi się oświadczył, żartobliwie zadałam pytanie, czy zapytał mamusię o zgodę. Całkiem poważnie powiedział, że owszem, uzgodnił to z nią" - wspominała w wywiadzie dla "Retro" Elżbieta Karaszkiewicz.

Aktor znany m.in. z kultowych komedii Stanisława Barei "Brunet wieczorową porą" i "Miś" poznał Elżbietę za kulisami szczecińskiego Teatru Współczesnego, na scenie którego pod koniec lat 70. grał gościnnie w "Locie nad kukułczym gniazdem".

"Ja pracowałam w pracowni scenograficznej. Na bankiecie po premierze zapytał mnie, czy z nim zatańczę. Odpowiedziałam, że niekoniecznie, bo nie lubię tańczyć. Wtedy usłyszałam, że chciałby przetańczyć ze mną całe życie" - opowiadała wdowa po Jerzym Karaszkiewiczu w cytowanym już wywiadzie.

Niedługo potem oboje wybrali się na Mazury, gdzie aktor zaproponował scenografce małżeństwo, a ona bez wahania powiedziała "tak".

"Nikt w Szczecinie nie wiedział, że jesteśmy parą. Jurek ogłosił to dopiero na imprezie, którą zorganizował, by pożegnać się z kolegami przed powrotem do Warszawy" - mówiła Elżbieta Karaszkiewicz w rozmowie z autorem książki "Jak u Barei czyli kto to powiedział".

Elżbieta Karaszkiewicz nie kryje, że życie u boku Jerzego było cudowne. Aktor codziennie kupował jej kwiaty, każdego ranka robił jej śniadanie...

"Nigdy się nie pokłóciliśmy" - wyznała na łamach "Retro".

"Był człowiekiem dobrym i uprzejmym, o niebanalnej inteligencji, przewrotnym poczuciu humoru i ostrym, ironicznym spojrzeniu na rzeczywistość. Tępił głupotę i prostactwo. Bezbłędnie wyczuwał fałsz. Pamiętał ludziom dobro" - wspominała.

Wdowa po zmarłym 21 lat temu aktorze, który uwielbiał wędkowanie, zawsze towarzyszyła ukochanemu, gdy wybierał się na ryby, bo sam nie potrafił założyć haczyka, nie mówiąc już o nabijaniu na haczyk przynęty.

"Kochał zwierzęta. Nawet małe robaczki" - potwierdza Elżbieta Taraszkiewicz.

Jerzy i jego ukochana najlepiej czuli się w swoim domu na Mazurach, gdzie spędzali każdą wolną chwilę. To tam aktor pisał swoje felietony, które regularnie publikował m.in. w "Polityce" i "Gazecie Wyborczej", a pod koniec życia wydał w formie książki "Pogromca łupieżu".

"Z biegiem czasu Jurek coraz mniej lubił aktorstwo, a coraz większą przyjemność sprawiało mu pisanie. Miał świetne pióro, jego książka zrobiła furorę" - mówiła Elżbieta Karaszkiewicz w wywiadzie dla "Retro".

Wdowa po Jerzym Karaszkiewiczu, choć jest nią już ponad dwie dekady, wciąż nie pogodziła się ze śmiercią męża. Nie ma dnia, by o nim nie myślała.

"Zdarza się czasem tak, że coś mnie w nocy nagle wybudza. Wstaję, idę do kuchni, robię sobie herbatę, włączam telewizor i... w tym momencie na ekranie jest Jurek w jakimś powtarzanym właśnie w nocy starym filmie. Nie wierzę w żadne opowieści o tajemniczych zjawiskach, ale to mi się zdarzyło już co najmniej z dziesięć razy" - opowiadała Rafałowi Dajborowi.

"Jurek po prostu czasem do mnie przychodzi" - przekonywała autora "Jak u Barei...".

Elżbieta i Jerzy byli parą przez ćwierć wieku.

"Wspominając męża, dziękuję mu za 25 lat miłości, przyjaźni. Za 25 lat pięknego życia" - wyznała ostatnio na łamach "Retro".

Jerzy Karaszkiewicz zmarł nagle na zawał serca 17 grudnia 2004 roku.